Een dertigtal mensen woonden vrijdag avond de opening van de tentoonstelling bij.

Voorzitter Alexandra Dirckx opende de tentoonstelling met een welkomstwoord.

Zij ging verder met te vermelden dat de werken hier tentoongesteld,

reproducties zijn. De originele werken bevinden zich in Havana.

Dan volgde een korte uiteenzetting over het leven van de kunstenaar Antonio Guerrero.

“ Antonio Guerrera (* 1958 Miami) groeide op in Cuba en werkte er als ingenieur. In de jaren ‘9O verhuist hij terug naar Miami. Vandaar geeft hij informatie door aan Cuba over de activiteiten van Cubaans- Amerikaanse groepen die aanslagen plegen tegen Cuba. In 1998 wordt hij samen met vier landgenoten opgepakt en aangeklaagd voor “samenzwering met bedoeling te spioneren.”

De “Cubaanse 5”, zoals ze sindsdien bekend staan, worden in 2001 tot draconische straffen veroordeeld.

Antonio Guerrero aanvankelijk tot levenslang, later teruggebracht tot 21 jaar en 10 maanden.

Voordien al dichter, leert Guerrero vanaf 2003 in de gevangenis tekenen en schilderen, met celgenoten als enige leermeesters.

Sinds enkele jaren wordt zijn gevarieerd werk internationaal tentoongesteld.

In 2013 schildert hij de cyclus ‘Ik sterf zoals ik geleefd heb’.

Daarna nam Paul “Pablo” Everaerts het woord.

Hij vertelde over zijn reeds dertien jaar- lang activisme en werk voor de Cubaanse 5 en over zijn contacten met hen en hun families .

Verder zei hij dat de hoop, die velen gekoesterd hadden toen Obama president werd, nu zo goed als verdwenen is.

De hoop is nu gericht op Amnestie International en kolonel Wilkinson en de Verenigde Naties.

n.v.d.r.:( Lawrence B. “Larry” Wilkinson is een op rust gestelde kolonel van het VS leger en voormalig hoofd van de staf van VS secretaris Colin Powell. Wilkinson. Meermaals heeft hij kritiek geleverd tegen de behandelingen van politieke gevangenen in de VS).

In de brochure die voor de bezoekers aan de tentoonstelling ter beschikking ligt lezen we wat Antonio Guerrero zelf zegt over zijn werken:

Schilderen ‘ van binnen naar buiten’- ‘Ik sterf zoals ik geleefd heb.’

Door Antonio Guerrero

Een kunstcriticus en strijdmakker die veel van mijn schilderijen bekeken en gefotografeerd had, drong eropaan dat ik iets moest doen ‘van binnen naar buiten’, eerder dan te blijven schilderen ‘van buiten naar binnen’. Ik bleef zijn woorden wekenlang voor mezelf herhalen en in me opnemen. En dan begonnen zich op een dag beelden af te tekenen in mijn geest. Ik maakte schetsen en naarmate kleuren opdoken schilderde ik ze op waterverfpapier. Al die beelden hadden iets gemeen. Zij beelden ogenblikken uit van de 17 maanden isolatie die wij, de Vijf (van 1998 tot 2000) overleefden in de strafcellen van het Federaal Detentiecentrum van Miami. (...)

In alle schilderijen overheersen grijstinten, net zoals de omgeving die ze afbeelden. (...)

De oranje stukjes stellen de gevangenisuniformen voor. Aanvankelijk beschouwde ik de aquarellen als studies voor werken die ik in groter formaat met olieverf wou maken. Toen ik verder ging besefte ik dat in de eenvoud van de waterverf schoonheid schuilging, en vooral harmonie.(...)

Dag na dag, beroofd van communicatie met de buitenwereld, in omstandigheden van brutale bestraffing en wreedheid, leerden we met overtuiging zeggen, uit de grond van ons hart, van binnen uit naar buiten: “Ik sterf zoals ik geleefd heb”

Het Welkom

We werden op 12 september 1998 aangehouden, allen op hetzelfde moment.

In het Federaal Detentiecentrum in Miami, in het zogenoemde “hol” had je bij aankomst in de cel alleen een deken en een rol wc-papier. Wij waren reeds in een gevangenisplunje gestoken.

De letter “P”

Een raampje in de celdeur, uitkijkend op een andere deur, waarop de letter P verschijnt. Dit toont de vindingrijkheid van de gevangen in het “hol” om met elkaar te kunnen communiceren. De letters verschijnen één voor een op het glas, door de beweging van de hand met iets wit, een vel wc –papier , een reepje van een laken of T-shirt. Letter per letter onstaat er zo een woord, gescheiden van het volgende door een handgebaar, van boven naar onder, alsof er iets wordt weggeveegd.

Ventilatierooster

Tussen naast elkaar gelegen cellen in het “hol” was er een luchtgat. Als je toevallig een buur kreeg, kon je op het toilet staan en met elkaar praten door het roostertje. Zo las ik mijn nieuwe gedichten voor aan mijn broers.

‘Rec’ (Luchten)

Zo wordt het hok genoemd waarnaar ze je brengen voor de ‘recreatie’.

Op de voorgrond een blad papier met een gedicht. De tralies maken van het hok een kooi. De schaduw van een vliegende vogel valt over de muur en het papier.

Heel vroeg in de ochtend, soms voor zes uur, kregen we ontbijt. De cipier vroeg dan ‘Rec?”. Als je ‘Yes’ zei, dan kwamen ze je halen zodra het ontbijt was bedeeld. Het was de enige gelegenheid om verse lucht te happen (...)

Het gebeurde dat ik met de frisse lucht inspiratie kreeg voor een gedicht.

Het was onmogelijk het kleine stompje potlood dat ze ons gaven mee te nemen of wat op papier te schrijven, toch lukte het me soms.