Door blokbuster: http://blokbuster.be/?p=10517

8 februari 2017

Gisteren zorgde Filip Dewinter van het Vlaams Belang voor het nieuws van de VRT. Hij deed dit door een ploeg journalisten mee te nemen naar zijn Syrische vriend, de dictator Assad. Hij deed het tevens door de beelden die in 2001 aan enkele journalisten getoond werden naar aanleiding van het bezoek van toenmalig VU-minister Johan Sauwens aan een aangebrand feest van nazi-collaborateurs eindelijk vrij te geven voor de documentaire ‘Wissel van de macht.’ “Embedded journalism” kreeg hiermee een nieuwe inhoud: gisteren was het journalistiek in bed met Dewinter.

Wellicht heeft deze opmerkelijk welwillende opstelling tegenover Dewinter te maken met de zwakte van zijn partij op dit ogenblik. Tegelijk zorgt de aanwezigheid van figuren als Trump of in eigen land de N-VA ervoor dat het gevaar van extreemrechts geminimaliseerd wordt. Als populistisch rechts mainstream wordt – zeg maar: ‘politiek correct’ – dan kan extreemrechts toch niet zo gevaarlijk zijn. Wij zijn het daar niet mee eens: Dewinter en het Vlaams Belang spuien haat aan de lopende band en moeten bestreden worden. Ze vormen een bedreiging voor de eenheid van de werkende bevolking als die wil ingaan tegen de dictatuur van de superrijke elite. Hun geraaskal tegen migranten hier gaat hand in hand met een rol als schoothondje van dictators als Assad.

Het interview met Assad leverde niet veel inhoud op: het grote nieuws was beperkt tot het feit dat de VRT en Knack met Assad gesproken hadden gedurende 20 minuten. Voor de opnames zorgde het Syrische regime. Dat regime bepaalde ook dat journalist Rudi Vranckx niet welkom was. De uitnodiging van de parlementaire delegatie van het Vlaams Belang kwam ook van het Syrische regime dat bovendien instond voor de reiskosten van die delegatie. De reiskosten van de journalisten zouden daarentegen niet door het regime betaald zijn. Kortom: het Syrische regime nodigde enkele journalisten uit om een propagandafilmpje van Assad de wereld in te sturen en maakte daartoe gebruik van de diensten van Dewinter.

Nog altijd geminimaliseerd: de collaboratie die verdedigd werd door het Sint-Maartensfonds. Is de SS-vlag op het tijdschrift van het SMF niet duidelijk genoeg misschien?

Het was niet de enige scoop waar Dewinter gisteren mee kon uitpakken. In de documentaire ‘Wissel van de macht’ werd het einde van de Volksunie in 2001 belicht. Eén van de vele dramatische wendingen in dat verhaal was het ontslag van VU-minister Johan Sauwens. Die moest aftreden nadat bekend raakte dat hij op een feest van het Sint-Maartensfonds (SMF) aanwezig was. Het SMF was een organisatie van voormalige Oostfrontstrijders: collaborateurs die met de nazi’s gingen vechten. Veel van die voormalige collaborateurs bleef de politieke standpunten van eertijds verdedigen. Er werd vol weemoed teruggekeken naar de periode waarin men openlijk in SS-uniform door de straten kon marcheren. De verboden privémilitie Vlaamse Militanten Orde (VMO) kwam nog eens in uniform en met vlaggen buiten op bijeenkomsten van het SMF. Sinds eind jaren 1970 kreeg de Volksunie binnen deze kringen sterke concurrentie van het Vlaams Blok. Het nieuws van de aanwezigheid van Sauwens op een SMF-feest in 2001 werd dan ook via het Blok bekend gemaakt. Sauwens moest aftreden, maar minimaliseerde het belang van zijn aanwezigheid en het aangebrande karakter van die bijeenkomst. Hij blijft dit tot op vandaag doen.

In 2001 kregen journalisten videobeelden te zien van die aanwezigheid van Sauwens. De beelden zelf kregen ze niet, maar ze konden deze bekijken in het kantoor van Dewinter. Nu pakte ‘Wissel van Macht’ uit met “exclusieve beelden” die voor het eerst vertoond werden in de media. Blijkbaar heeft Dewinter niet alleen zijn contacten met de Syrische dictator Assad met de redactie van de VRT gedeeld, maar ook zijn archiefbeelden vanop collaboratiefeesten.

Wat we op deze beelden niet te zien kregen, waren de sprekers van dit feest van het Sint-Maartensfonds. Een van hen is vandaag minister van binnenlandse zaken. Jan Jambon sprak er niet als partijpolitiek geëngageerd figuur maar als vertegenwoordiger van de Vlaamse Volksbeweging. Sauwens verliet naar eigen zeggen overigens die SMF-bijeenkomst nadat hij zijn voormalige partijgenoot Jambon (die in 1988 de VU had verlaten, kwatongen beweren dat hij nadien zijdelings betrokken was bij het opzetten van het Vlaams Blok in Brasschaat) hoorde zeggen dat de Vlamingen zich niet moesten verontschuldigen voor hun collaboratie met de Duitse bezetter. Jambon viel de positie van het IJzerbedevaartcomité aan omdat het zich verontschuldigde voor fouten in de oorlog.

Vandaag bestaat het Sint-Maartensfonds niet meer, de weinig nog levende collaborateurs zijn daarvoor te oud. Maar als er nog bijeenkomsten zijn, zoals een activiteit van de Vriendenkring Sneyssen in december 2016, zijn er wel N-VA’ers van de partij. In dit laatste geval ging het om Karlijn Deene, Gents gemeenteraadslid en medewerkster van het kabinet van Geert Bourgeois. Organisator Oswald Van Ooteghem blijkt wel meer op N-VA-bijeenkomsten op te duiken, zo zagen we ook een foto van hem met Siegfried Bracke.

Waar deelname aan feesten van nazi-collaborateurs en SS-nostalgici in 2001 nog aanleiding gaf tot het ontslag van een minister, wordt er vandaag minder zwaar aan getild. Wellicht is ook dat een uitdrukking van een aanvaarding van extreemrechts in een medialandschap dat niet aarzelt om met Dewinter naar Syrië te trekken om met een interview van Assad te kunnen uitpakken. Journalistiek in bed met Dewinter doet denken aan het aloude Vlaamse spreekwoord: “Wie met de hond slaapt, krijgt zijn vlooien.”