Door: Blokbuster: http://blokbuster.be/?p=10574

21 maart 2017

Foto: PPICS

Na amper een week was Donald Trump al de meest onpopulaire president ooit in de VS. Het protest tijdens zijn eedaflegging was bijzonder groot. Met 3 tot 4 miljoen betogers overtrof het de Amerikaanse mobilisaties tegen de oorlog in Irak in 2003. Er waren wereldwijd acties, met onder meer 80.000 betogers in Londen. Het potentieel van strijd is groot en noodzakelijk. Zoniet voert Trump zijn beleid in de praktijk uit: afbouw vrouwenrechten, racistische maatregelen, kortwieken van vakbonden en vernietiging van natuurgebieden zoals in North Dakota waar hij tegen inheems protest in een pijpleiding wil aanleggen. Op 24-25 mei bezoekt Trump ons land. Laten we dat nu al voorbereiden!

100 dagen van verzet in de VS

Trump steekt het niet onder stoelen of banken: hij is een reactionaire miljardair die zich baseert op uitbuiting en onderdrukking. Hij staat voor seksisme en racisme en aarzelt niet om wetenschappelijke feiten te ontkennen met ‘alternatieve feiten’, een eufemisme voor zever in pakjes. Trump wil de eerste 100 dagen van zijn presidentschap gebruiken voor een reeks asociale hervormingen. In die periode wil hij onder meer de muur aan de Mexicaanse grens beginnen bouwen, de toegang tot het land ontzeggen aan mensen uit enkele grotendeels islamitische landen, beginnen met de deportatie van ‘illegale’ vluchtelingen, …

Socialist Alternative, onze Amerikaanse zusterorganisatie, roept op tot ‘100 dagen van verzet.’ De spontane acties zijn indrukwekkend en belangrijk, maar we moeten het verzet opbouwen en laten escaleren. De oproep van ‘100 dagen van verzet’ vestigt het idee van een opbouwend actieplan naar 8 maart (internationale vrouwendag) en 1 mei toe. Op 1 mei 2006 was er een staking van migranten die het werk neerlegden uit protest tegen het uitwijzingsbeleid. Er zijn opnieuw dergelijke acties nodig. Tussendoor kan ook de ‘Dag van de Aarde’ (22 april) uitgroeien tot een grote actiedag tegen de ontkenners van klimaatverandering en hun bijhorende beleid vanuit het Witte Huis.

Internationale solidariteit

Protestbewegingen zijn erg gevoelig aan internationale solidariteit. Het Amerikaanse protest haalt inspiratie uit de Poolse vrouwenacties van de voorbije maanden en de daaropvolgende vrouwenstakingen in Argentinië. Wereldwijd werd inspiratie gehaald uit de massale acties tegen Trump in de VS.

Ook in ons land was dit het geval. Wij namen het initiatief om tijdens het weekend van de eedaflegging van Trump al solidariteitsacties te houden in enkele steden. Veel jongeren stonden erg positief tegenover die acties, ook al kwamen die voor de grote protesten in de VS en werd de dringendheid van straatprotest nog niet algemeen gezien. Sindsdien waren er enkele anti-Trumpacties in ons land, onder meer op 30 januari aan de Beurs in Brussel en op 12 februari aan de Amerikaanse ambassade. Er was telkens een goede opkomst.

Daar kunnen we op verder bouwen om op 24 & 25 mei met tienduizenden mensen in Brussel te betogen. Dergelijk protest zal de beweging in de VS versterken en maakt wel degelijk een verschil!

Protest opbouwen

Het is niet genoeg om één keer te betogen. Zo snel zal Trump de handdoek niet in de ring gooien. Om volgende acties telkens groter en sterker te maken, moeten we ons organiseren en een strategie van opbouw hebben. Jongeren kunnen daarin, net zoals in de VS, een cruciale rol spelen.

De Socialist Students organiseerden tal van scholieren- en studentenbetogingen in de VS. In Groot-Brittannië zetten de Socialist Students actiecomités in de scholen en universiteiten op om tijdens het bezoek van Trump aan Londen massale jongerenacties te houden. Dat bezoek van Trump is uitgeroepen tot ‘Dag X’, een verwijzing naar het begin van de oorlog in Irak in 2003. Toen waren er in verschillende landen, ook bij ons, actiecomités die wekenlang jongerenprotesten en betogingen voorbereidden voor de dag dat de oorlog begon. De scholieren- en studentenstakingen in ons land waren bijzonder groot die dag dankzij de voorbereiding door die actiecomités.

Waarom zouden we dat vandaag niet herhalen? Of scholieren- en studentenstakingen mogelijk zijn, is niet zeker en hangt af van de krachtsverhouding die opgebouwd wordt: hoeveel jongeren krijgen we mee, hoeveel passieve steun kunnen we in actieve betrokkenheid omzetten? Wat wel vaststaat, is dat de opbouw van ons protest niet uit de lucht zal komen vallen. We kunnen ons best organiseren, bijeenkomen, eisen bespreken, kleine acties houden op school of in onze buurt, … om van daaruit naar grotere acties te gaan.

Kunnen we winnen?

Ja natuurlijk! Wie de strijd niet aangaat, is op voorhand verloren. Maar we moeten wel nagaan hoe we tot overwinningen kunnen komen. In 2003 was het protest tegen de oorlog in Irak bijzonder groot. Wereldwijd kwamen miljoenen mensen op straat en toch gingen Bush en Blair over tot die oorlog. Was dit te vermijden? Wij denken van wel. Zoals we toen opmerkten, was het jongerenprotest belangrijk maar waren verregaandere acties nodig. De arbeidersbeweging heeft de mogelijkheid om alles plat te leggen: de volledige economie, inclusief de oorlogsindustrie, is afhankelijk van de arbeid van gewone werkenden. Stakingsacties hadden de oorlog fysiek kunnen stoppen. Er waren aanzetten met onder meer stakingen in de haven van Oakland in de VS, maar het was niet breed genoeg om de oorlog te stoppen.

Nu komt het idee van stakingen al sneller op het voorplan. Er worden rond 8 maart en 1 mei al oproepen gedaan om te staken in de VS. Het zal erop aankomen om dat te concretiseren: een staking roep je niet zomaar uit, maar moet voorbereid worden om zoveel mogelijk collega’s mee te krijgen en zo te vermijden dat er achteraf sancties volgen. Tegen het inreisverbod staakten de taxichauffeurs in New York en daarmee stelden ze een erg belangrijk voorbeeld.

Grote acties tijdens het bezoek van Trump en de opbouw van een beweging tegen racisme, seksisme en het asociale beleid in zowel de VS als bij ons, kunnen het zelfvertrouwen van het protest in de VS vergroten. De Amerikaanse politieke situatie staat erg centraal op wereldvlak. Momenteel versterkt Trump het zelfvertrouwen van rechtse krachten in heel de wereld. Beeld je echter in wat een overwinning tegen Trump zou betekenen voor strijdbewegingen, ook in ons land!

Wat zou een overwinning inhouden?

Het volstaat niet om de scherpste kantjes van het beleid van Trump af te vlakken. Trump en zijn kliek moeten weg. Maar wie moet er dan in de plaats komen? Toch geen marionet van Wall Street zoals Hillary Clinton? De beweging tegen Trump zal moeten bouwen aan eigen politieke organisaties die in staat zijn om vanuit het massaprotest het roer over te nemen. Is dat ondemocratisch tegenover een verkozen president? Laten we democratie niet beperken tot om de vier jaar een bolletje kleuren, liefst voor de kandidaat die het meeste geld in de campagne kon stoppen. Wat is er democratischer dan actieve betrokkenheid van brede lagen van de bevolking die op straat komen en zich organiseren om hun politieke standpunten naar voor te brengen en af te dwingen?

De jongeren in de VS radicaliseren, er is een groeiende openheid en steun voor socialistische standpunten. De nieuwe generatie beseft dat het probleem niet beperkt is tot enkele figuren aan de top, maar dat het volledige systeem problematisch is. Het kapitalisme kent een grote concentratie van rijkdom bij een kleine elite met arrogante spreekbuizen zoals Trump (naast meer geslepen vertegenwoordigers als Clinton). Die elite, de 1% rijksten, beslist vandaag over alles. Met die ‘normale gang van zaken’ moeten we breken.

We mogen niet in de val trappen van een keuze tussen een vernietigende globalisering aan de ene kant versus protectionisme en handelsoorlogen aan de andere kant. Noch vrijhandelsverdragen noch het protectionisme van Trump zullen jongeren en werkenden een betere toekomst brengen. Laten we vertrekken van onze eigen eisen: goede jobs aan degelijke lonen, leefbare uitkeringen, versterking van vrouwenrechten (waaronder het recht op abortus), massale publieke investeringen in openbare diensten (onderwijs, gezondheidszorg, …), overgang naar hernieuwbare energie, bescherming van het milieu, verdediging van de rechten van alle minderheden, …

Het zijn eenvoudige en logische eisen, maar ze vereisen wel een breuk met het kapitalisme. In plaats van dit systeem is er nood aan een samenleving beheerd en gecontroleerd door de meerderheid van de bevolking en niet de klasse van miljardairs. De sleutelsectoren van de economie moeten uit de handen van die superrijken gehaald worden zodat de bestaande rijkdom en technologische kennis kan gebruikt worden voor de toekomst van ons allemaal en de planeet waarop we leven! Dat is hoe wij socialisme zien.