Een grotendeels positief bilan

Blokbuster, Actief Linkse Studenten en LSP maken een grotendeels positief bilan van de mobilisatie tegen het neonazilokaal in Elsene. Door samen op straat te komen, hebben we de omwonenden gewaarschuwd voor de aanwezigheid van dit lokaal in hun gemeente. We hebben de waakzaamheid versterkt tegen elke poging om haat te zaaien door de groepen die in dit lokaal verzamelen. We hebben de basis gelegd voor toekomstige mobilisaties wanneer deze groepen de komende weken, maanden en jaren een stap verder willen gaan. We hebben er ook voor gezorgd dat de gemeenteraad van Elsene niet langer kan doen alsof hij van niets weet als die nazi’s tot geweld overgaan. We zullen niet aarzelen om daar nogmaals op te wijzen als het zo ver is.

Wat ons betreft, zijn we ook tevreden over de verdeling van het werk tussen de verschillende organisatoren. Dit heeft geleid tot een diverse deelname met wijkbewoners, scholieren en studenten, migranten en niet-miranten, mensen met of zonder papieren, activisten van verschillende linkse organisaties waarvan sommige – zoals Blokbuster, ALS en LSP – een reële inspanning gedaan hebben voor de mobilisatie. De spontane en geïmproviseerde betoging – er was enkel een staande actie voorzien – verliep erg correct en liet ons toe om steun te vinden onder tal van omstaanders.

Het is pas op het einde van de betoging dat enkele vaste klanten een confrontatie met de politie wilden houden. We vonden dat niet meteen noodzakelijk of slim, maar laat het ons ook niet overdrijven: dit had geen reële impact op de beweging. We begrijpen ook niet waarom sommigen erop aandringen om de cijfers van het aantal betogers op te drijven, we lazen zelfs het cijfer van 500. Dergelijke beweringen maken ons ongeloofwaardig en laten uitschijnen dat we niet tevreden waren met de zowat 200 betogers die we waren. Voor ons was dit aantal, alsook de diversiteit van de betogers, georganiseerd en ongeorganiseerd, aanmoedigend. Het is een goede basis om de mobilisatie door te zetten.

Stop met het omkaderen van de vrijheid van vergadering, organisatie en media

In de aanloop naar de actie van 24 november dook er een meningsverschil op. Een aantal organisatoren en enkele deelnemers wilden politieke activiteit aan banden leggen met een regel van één vlag per organisatie, met uitzondering van vlaggen voor een algemeen doel (antifascisme, feminisme, anarchisme, …). Dat is het soort beperkingen dat de kapitalistische samenleving niet meer durft op te leggen (althans op dit ogenblik, we moeten het establishment ook niet op ideeën brengen…) aan de sociale bewegingen omdat de arbeidersklasse het recht om zich te verenigen en actie te voeren, waaronder het recht op eigen media, heeft afgedwongen. Beeld je in dat de regering dergelijke beperkingen zou willen opleggen aan vakbondsbetogingen, het zou terecht als een erg ondemocratische maatregel gezien worden. Beeld je in dat de vakbondsleiding ons een beperkt aantal spandoeken wil opleggen, behalve rond bepaalde thema’s. Het zou terecht als een onaanvaardbare bureaucratische maatregel gezien worden.

Voor de arbeidersbeweging is het absoluut noodzakelijk om zich te organiseren. Zonder organisatie zou het onmogelijk zijn om de strijd aan te gaan tegen de kapitalisten die over alle middelen beschikken. De kapitalisten geven er de voorkeur aan om elke werkende individueel te confronteren. Ze proberen de werkenden één voor één wijs te maken dat zij als hardwerkende niet tot de massa behoren en dat ze door de vakbonden en politieke organisaties gebruikt worden om hun eigen mogelijkheden te beperken en om de luieriken te dienen. Het karakter van loonarbeid, zeker in grote productie-eenheden, leidt echter tot solidariteit en organisatie. Het is steeds duidelijker dat we ons als individu enkel kunnen bevrijden doorheen collectieve organisatie. De gemeenschap is in essentie divers – gelovigen en ongelovigen, migranten en autochtonen, jongeren en ouderen, …. Om tot eenheid te komen, moeten we respect hebben voor ieders vrije meningsuiting en dit zonder beperkingen, zonder omkadering en niet op een ‘ingebedde’ wijze zoals de westerse journalisten tijdens de oorlog in Irak of de vakbonden onder het stalinisme.