Censored News: http://bsnorrell.blogspot.be/2017/01/tori-cress-dont-you-mean-why-i-still.html

Vertaald door NAIS: www.denaisgazet.be

Door Tori Cress, Negonzit Kwe, Anishinaabe Nation

Tijdens mijn deelname verleden zaterdag aan de Women’s March on Washington: Toronto werd mij verschillende keren gevraagd “Waarom stap jij mee op?” Mijn antwoord was iedere keer hetzelfde, “First Nation vrouwen in het zogenaamde Canada hebben niet dezelfde vertegenwoordiging, rechten en vrijheden waar Canadese vrouwen ten overvloede recht op hebben.”

 Ik ben naar daar gegaan om mijn mede betogers te vertellen over de racistische en patriarchale Indian Act policies die de inheemse gemeenschappen in hun maag gesplitst gekregen hadden; beleidsmaatregelen die nu gebruikt worden om de Eerste Volkeren van Canada te overheersen.

Ik was erbij om mijn verhaal van onrechtvaardigheid en ongelijkheid te delen met iedereen.

Ik was erbij om deze informatie te delen op flyers die ik geschreven en geprint had, en die mijn ervaringen met het corrupte politieke beleid dat mij mogelijk uit het traditionele territorium van mijn voorouders zal verjagen, vertellen.

Ik was erbij om anderen te laten weten dat ik in principe een vluchteling kan worden dankzij deze archaïsche Canadese wetten, die nooit gemaakt werden om inheemse volken in dit land, dat we nu delen te helpen.

Wat hier gebeurd is echt, in “real time”, doorheen heel het land.

Het eerste wat mij trof toen ik op weg was naar de voorkant van Queen’s Park was het kleine aantal Toronto politieagenten ter plaatse, vergeleken met hun zware aanwezigheid die ik gewend was te zien bij de rallies die POC organiseert in Toronto.

Het tweede dat me opviel was het enorme aantal mensen dat hier samengestroomd was.

Het overweldigde me meteen en ik ga er niet voor liegen ik werd enkele minuten door ontroering overmand zodat ik moest stoppen om even op mijn positieven te komen.

Ik was niet zeker hoe ik mijn inheemse zusters en broeders in deze kolossale menigte zou kunnen vinden, maar ik ging de richting uit naar het begin van de mars waar ik wist dat het inheemse blok te vinden was en ik zou vlug hun drums horen.

Onderweg werd ik verschillende keren tegen gehouden door non- POC settlers die foto’s wilden nemen van mijn T-shirt en Thunderbird vrouwenbanier.

Ik kreeg al vlug de indruk dat die foto’s moesten dienen om op sociale media te kunnen tonen hoe geweldig ‘divers’ de betoging was maar er verder niets zinvol mee te doen.

 Tegen de tijd dat ik door de menigte gesukkeld had tot aan het begin van de mars waren mijn kameraden waar ik gewoonlijk mee samenkwam rond inheemse rechten en milieukwesties nergens te zien.

Ik begon me heel erg geïsoleerd te voelen tussen al die vrouwen.

De  vreugde en ontroering die ik aanvankelijk gevoeld had verdween al vlug tot ik twee andere leden van de Anishinaabe Nation ontmoette. Peter en Ann hielpen mij al vlug om geconcentreerd te blijven op de reden waarom ik hier in de eerste plaats was.

Ik heb het Inheemse blok aan het begin van de mars niet gevonden zoals ik had verwacht.

Uiteindelijk waren we maar een handjevol inheemse vrouwen die de mars leiden en we moesten verdorie knokken om tenminste fysiek die plaats te kunnen behouden.

Ik bleef en stapte voort omdat al die vrouwen die probeerden ons van onze plaats te drukken moeten weten dat wij niet dezelfde rechten en vrijheden hebben die zij hebben.

Vrouwen zoals Darlene, zoals Marie, zoals ikzelf moeten vechten tegen ons eigen volk dat vrijwillig de “Indiaanse agent” is geworden, onrecht en landdiefstal pleegt, voor onveilige huisvesting zorgt en voortdurend mensenrechtenschendingen pleegt doorheen ons Turtle Island.

Velen onder ons werden langs verschillende wegen geleid maar ze leiden ons allemaal naar dezelfde uitkomst: onze eigen mensen onderdrukken ons met gebruik van de oude Canadese wetten.

First Nations overheden aanvaarden en omarmen deze bestuurswetten die niet de onze zijn!

Het zijn geen wetten gemaakt door en voor ons. Het is niet onze manier van besturen en dat is het nooit geweest!

Een andere reden waarom ik helemaal uit Muskoka gekomen ben voor de mars was om ruimte te geven aan inheemse vrouwen, wiens stemmen zo dikwijls vergeten worden en buiten conversaties over gelijke rechten gehouden worden.

Canadezen denken dat het goed gaat met het inheemse volk wanneer zij vrouwen zoals Jody Wilson- Rayboud zien aangesteld worden als minister van justitie door Justin Trudeau of de voormalig liberale kandidate en advocate Trisha Cowie . Voor de Canadezen zijn dit succesverhalen.

Zij vragen: “Hoe kunnen inheemse vrouwen niet blij zijn om dit succes wanneer zij succesvolle vrouwen hebben die hen vertegenwoordigen in de Canadese staat?”

Laat ons wel wezen, deze vrouwen zijn niet de leiders waar wij naar opkijken. Dit zijn geen inheemse vrouwen die andere inheemse vrouwen willen helpen of vrouwen die werken voor de toekomst.

Indien deze niet-indiaanse mensen in de mars in staat waren geweest om eens aandachtiger naar onze gemeenschappen te kijken, dan zouden ze een gemarginaliseerd volk, zoals mijn familie en ik zien.

Wij zijn de huidige schietschijven van onze zo succesvolle mensen zoals Trisha Cowie current targets of our own successful people

Ze zouden merken dat diegene die de Canadese wetten gebruiken dit doen om onveilige huisvesting te bestendigen, diefstal van land, doof zijn voor stemmen van mensen en hen verdrijven uit de gemeenschappen waar hun leven werd opgebouwd.

De wetten in de reservaten zijn niet dezelfde als in de rest van Canada en het is allemaal normaal geworden dat machthebbers zij die geen macht hebben onderdrukken.

Misschien dacht de Canadese regering de inheemse families een dienst te bewijzen toen zij Bill-S2 stemden maar, helaas de MRP laws waren absoluut ontoegankelijk voor de families voor wiens bescherming ze eigenlijk bedoeld waren.

Ik was op de mars om dit feit bekend te maken aan die vrouwen die denken dat ze in eenheid verenigd zijn voor de bescherming van vrouwenrechten, terwijl sommigen onder ons al tientallen jaren eenzaam moeten strijden om een beetje kruimels van die vermoedelijke gelijkheid te krijgen.

Vraag Sharon McIvor of Lynn Gehl over hun strijd voor gelijkheid voor inheemse vrouwen en hun kinderen.

Vraag mij over te ontoegankelijkheid van de huwelijkse eigendomsrechten in een reservaat na de breakdown van een huwelijk- in een reservaat dat niet het uwe is.

Ik was op de vrouwenmars omdat zovelen van ons hier niet konden zijn vanwege de onderdrukking die alle inheemsen lijden in en buiten de reservaten.

Ik was daar omdat onze inheemse stemmen nooit gehoord worden in ‘libaration’ conversaties van vrouwengroepen .

Ik was daar omdat, na honderden jaren van het assimilatie en genocide beleid, gecreëerd door dode blanke christelijke mannen, onze gemeenschappen nog steeds te lijden hebben onder de archaïsche Indian Act policies, die ontworpen waren als het begin van ons einde.

 Deze wetten zijn er nog steeds maar het enige verschil is dat ze nu worden gebruikt door onze eigen mensen, door de zogenaamde gemeenschapleiders, die ons verdrukken op het land waar onze voorouders zo hard gevochten hebben om het te beschermen voor de toekomst.

Ik ben de toekomst. Ik zet de strijd voort.

Een van de grootste redenen waarom ik naar de mars kwam was om er zeker van te zijn dat inheemse vrouwenstemmen op deze historische dag zouden vertegenwoordigd zijn.

Ik ben gekomen om het federale liberale succesverhaal over inheemsen te weerleggen.

Ik ben gekomen omdat deze zelfde vrouwelijke politiekers die hier met ons marcheren grote Canadese onwaarheden verkondigen.

Ik wou dat hun publiek zich zou realiseren dat niet alles oké is voor inheemse vrouwen, mannen, non– binary mensen (noch man of vrouw of beide), en kinderen in de Canadese staat en dat ze ons moeten vragen wat hier werkelijk gebeurd.

Ik ben gekomen om de Canadese vrouwen te laten weten dat ik, binnen de Canadese wetten hun gelijke niet ben.

Onze kinderen zijn niet gelijk aan hun kinderen in de ogen van de federale regering.

Wij vechten nog steeds voor gelijkheid in jullie systeem.

Ik zit me hier af te vragen, zullen jullie er nog zijn op de 27ste jaarlijkse Vrouwen Memorial rally’s en marsen op14 februari? 27th Annual February 14th Women Memorial Ik weet best dat we jullie daar niet allemaal moeten verwachten, maar toch zou ik graag willen zien dat er wat meer van jullie uw ‘zusterschap in solidariteit’ komen vertegenwoordigen, zoals wij voor jullie gedaan hebben op de vrouwenmars van de 21ste januari.

Of jullie nu komen of niet, ik zal blijven stappen naar een rechtvaardige toekomst voor mijn nakomelingen, zelfs als ik het alleen moet doen en aan mijn eigen voordeur.

Tori Cress/Negonzit Kwe

Anishinaabe Nation