4- daagse tramstaking De Lijn

30 tot en met 3 juli 2017

NAIS is solidair met de stakende trammannen/vrouwen! Het gaat niet alleen om de beloofde loonsverhoging zoals men ons, reizigers wil doen geloven:"die willen altijd maar meer en ons laten ze dan stikken" is een veelgehoorde klacht van reizigers die tevergeefs naar hun tram staan uit te kijken en, hun woede richt zich, ten onrechte tegen de mannen/vrouwen van de tram! 

Het gaat immers om meer, véél meer.

Het gaat om gebrek aan respect, het gaat om onverantwoorde rij- en rusttijden en het gaat om gevaarlijk, slecht onderhouden materieel, het gaat om de veiligheid van het werkvolk en de reizigers.

Daarom zijn wij solidair met de mannen en vrouwen die opstaan tegen het neo-liberale uitpersingsbeleid!

Foto's :

Ann Van Eynde- Neutens- NAIS

De Lijn: “Is het teveel gevraagd om aangenaam onze job te kunnen doen?”

Aan stelplaats Zurenborg in Antwerpen is het stilaan een traditie: bij een stakingsactie verzamelt het personeel om samen te discussiëren over de actie en hoe het verder moet. Vandaag was dit niet anders en was er een mooie opkomst: een 50-tal mensen woonde het stakingspiket bij en er was een levendige discussie.
De staking werd kort op voorhand aangekondigd maar werd toch heel goed opgevolgd: van de 96 bussen die moesten uitrijden op Zurenborg bleven er 82 staan. Het ongenoegen zit diep: het gaat niet alleen om de lonen maar meer algemeen om de gevolgen van een jarenlang besparingsbeleid met een tekort aan middelen en personeel. “Ik zit 8 uur op een bus op een stoel die slecht is voor mijn rug – niet het soort ergonomische stoel dat de directeurs hebben op hun bureau. Als het warm is, zitten mijn reizigers als sardienen in een oven te bakken. Airco hebben we al opgegeven, ook al zou het zo niet moeten zijn. En dan valt de bus soms nog uiteen, onlangs viel er een bout bijna om mijn hoofd. Is het dan teveel gevraagd om aangenaam onze job te kunnen doen,” vroeg een chauffeur zich af op het piket.
De media zijn niet louter negatief bij deze staking. Uiteraard is er de vaste retoriek van de stakers die de reizigers gijzelen. Maar de tekorten als gevolg van het besparingsbeleid zijn zo duidelijk dat niet meer kan ontkend worden dat het probleem bij de directie en de Vlaamse regering zit. De frustraties van de meeste reizigers beperken zich tot één of twee ritten per dag, het personeel heeft er de hele dag mee te maken. ACOD-secretaris Rita Coeck merkte dan ook op dat de discussie over de lonen slechts de druppel was die de emmer deed overlopen.
De personeelsvergadering op het piket begon met een uiteenzetting door ACOD-secretaris Rita Coeck. Zij stelde dat het schandalig is dat De Lijn de 1,1% loonsverhoging die algemeen overeengekomen werd over alle sectoren heen niet wil toekennen. De directie probeert onduidelijkheid te creëren door te zeggen dat er 1% wordt gegeven, maar dat klopt niet. Die 1% wordt ingevuld met zaken als een éénmalige bonus die bovendien resultaatsgebonden is en gekoppeld wordt aan tal van andere eisen om sociale verworvenheden op te geven. Een eenmalige premie van 200 euro bruto (170 na aftrek van de sociale zekerheidsbijdrage) in ruil voor het opgeven van 3 T-dagen of de annualisering van de arbeidstijd, is een serieuze stap achteruit. De laatste echte opslag voor het personeel met een verhoging van het loon dateert ondertussen van 2011. Delegee Jef merkte op dat deze regering alles wil vermarkten, maar het tekort aan chauffeurs niet opvangt door de lonen te verhogen. Plots geldt dan de wet van vraag en aanbod niet meer…
Het personeelstekort heeft veel te maken met een gebrek aan respect voor het personeel. Het loon is daar één element van, het gebrekkig materieel een ander, de onmogelijke rij- en rusttijden nog een ander. Eigenlijk getuigt het jarenlange besparingsbeleid van weinig respect voor zowel personeel als reizigers. Aan het piket was er dan ook een terechte discussie over hoe de reizigers kunnen betrokken worden. Een chauffeur merkte op dat hij reizigers of familieleden die hem erover aanspreken steeds kan duidelijk maken waarom er gestaakt wordt en dat dit begrepen wordt. Maar als er geen ernstige langdurige campagne naar reizigers is, weten velen niet waarover het gaat. Delegee Luc zei dat het belangrijk is om de neerwaartse spiraal te stoppen: het gaat niet enkel om het loon, maar ook om respect voor het openbaar vervoer. Hij stelde dat de discussie met de reizigers belangrijk is om een krachtsverhouding op te bouwen.
Er werd erg positief gereageerd op solidariteit vanwege reizigers en personeel uit andere sectoren. Een spoorman wees erop dat de problemen van tekort aan personeel en degelijk materieel bij de NMBS dezelfde zijn. De aanval op het stakingsrecht met minimale dienstverlening heeft enkel als doel om het verzet tegen de tekorten en problemen de kop in te drukken. Een buschauffeur zei dat er meteen solidariteitsacties moeten komen als de regering minimale dienstverlening bij het spoor wil doorvoeren. Het zal immers niet tot dit voorstel beperkt blijven en al evenmin tot het spoor: dit is een opstap naar een algemene aanval op het recht op protest. Straks hebben we enkel nog het recht om stilzwijgend ja te knikken en alles te slikken wat die neoliberale politici op vraag van de grote bedrijven door ons strot rammen.
Een belangrijk punt van discussie op het piket was de vraag wat er gebeurt als de directie niet toegeeft na deze staking. Iemand opperde om na maandag gewoon verder te staken, anderen vroegen nu al een concrete datum voor volgende acties indien er geen toegevingen komen. Nog anderen benadrukten de noodzaak om met alle vakbonden samen te werken. De vraag naar een actieplan is terecht en mag niet afhankelijk gemaakt worden van onderhandelingen en evaluaties, het mag ook niet beperkt worden tot gesprekken tussen nationale vakbondsverantwoordelijken. Als personeelsvergaderingen in alle stelplaatsen zouden georganiseerd worden om daar een voorstel van actieplan te bespreken en te stemmen, dan wordt het moeilijk voor gelijk welke vakbondsverantwoordelijke om niet mee te doen of om de acties zomaar stil te leggen. Een actieplan zou de druk op onderhandelingen verhogen en biedt het personeel een perspectief dat het niet bij één keer aanklagen blijft, maar dat het menens is. Een campagne naar en met reizigers zou daar onderdeel van moeten zijn.
De woede onder het personeel is groot. Na jaren van besparingen op personeel en materieel is de dienstverlening nog slechts minimaal tot frustratie van zowel het hardwerkende personeel als de reizigers. Een beetje respect, is al wat gevraagd wordt. Maar zelfs dat is teveel voor minister Weyts en de directie van De Lijn.

Foto's onderaan: https://nl.socialisme.be/46492/de-lijn-is-het-teveel-gevraagd-om-aangenaam-onze-job-te-kunnen-doen