Door Blokbuster.be (klik op logo voor link)

17 juni 2017

Karel ‘Charel’ De Mey is op 4 juni overleden en in intieme kring gecremeerd zoals hij dat wilde. De afgelopen jaren was zijn gezondheid fel achteruit gegaan waardoor hij niet langer aan activiteiten kon deelnemen. Karel was een gewaardeerde kameraad die als hij kon elke week naar de afdelingsvergadering kwam en daar, ondanks het leeftijdsverschil met de jonge bende waarmee we LSP begonnen op te bouwen in Antwerpen, één van ons was. Zijn verhalen over het verzet waar hij deel van uitmaakte, leven nog altijd verder. Het beste eerbetoon dat we aan hem kunnen brengen, is zijn 70 jaar van strijd tegen fascisme onverminderd doorzetten.

door Geert Cool

Antifascisme was een bijzonder gevoelig punt voor Karel. Hij had het fascisme aan den lijve ondervonden en ging als jonge gast in het gewapend verzet tegen de nazi-bezetter. Hij heeft nooit alles verteld over de horror die hij in de oorlog meemaakte. Maar hij heeft gevochten, gestreden en geleden. Hij bleef actief, nam deel aan vormingen en meetings van communistische organisaties. Hij weigerde na de oorlog mee te stappen in de ontwapening van de gewapende weerstanders. Pas decennia later zou hij zijn verroeste wapen inleveren.

Het Onafhankelijkheidsfront nam een belangrijke plaats in in voor Karel’s leven. Hij ging regelmatig naar Brussel, zat in het bestuur en was trots op het Museum van de Weerstand. Bij de oprichting van Blokbuster in 1991 was Karel direct enthousiast. Hij nam deel aan verschillende nationale conferenties van Blokbuster en was spreker op de eerste grote meeting die we in Antwerpen met Blokbuster in 1999 organiseerden. Het was niet toevallig een anti-fascistisch festival in het Oud Badhuis. Daar zag ik Karel voor het eerst en ik was direct onder de indruk van zijn enthousiasme en zijn steun aan jonge antifascisten. Hij leefde op omdat er jongeren met Blokbuster actief waren. Bij het begin van zijn speech zei hij dat hij van de dokter niet teveel mocht zeggen wegens keelproblemen. Drie kwartier later was dat door iedereen, en vooral hemzelf, vergeten.

Daarna zou Karel regelmatig naar vergaderingen komen. Hij was steeds bezorgd om de jonge kameraden, vroeg naar hun examenresultaten en bood een luisterend oor als (puber)liefdes op de klippen liepen of net tot ontbolstering kwamen. Op de vergaderingen aarzelde hij niet om ons te waarschuwen voor de ‘zwartzakken.’ Het bestaan van extreemrechtse groepen na de oorlog, leidde tot opstandigheid bij Karel. Maar niet alleen die groepen waren gevaarlijk: vanuit extreemrechtse Vlaamsnationalistische groeperingen zwermden politici uit naar zowat alle gevestigde partijen. Daar kon Karel zich druk in maken. Eén keer kwam het op een vergadering tot een scherpe aanvaring. In een jeugdig enthousiasme ging een kameraad wel erg kort door de bocht in de beschrijving van het verraad van de KP in België op het einde van de Tweede Wereldoorlog toen de partij in de regering trad en de massabeweging tot kalmte bewoog. De volledige KP afdoen als verraders was ongepast, fulmineerde hij terecht. Zijn strijdmakkers bij de KP, basismilitanten in de haven, waren immers de voortrekkers van de massabeweging in Antwerpen. Een onderscheid maken tussen basis en leiding is essentieel, zo leerde Karel ons op die vergadering.

De laatste betoging waaraan hij deelnam, was wellicht de anti-NSV betoging in Antwerpen in 2004. Hij kwam naar de start van de betoging en was zo fier als een gieter. Alleen al dat beeld, maakte die betoging speciaal. Nadien werd het moeilijker. Hij kwam ten val na een bezoek aan het secretariaat van Hand-in-Hand en moest lang revalideren. Nog later kwam hij opnieuw ten val toen hij in de sneeuw een krant ging kopen, en een zwangere vrouw die uitgleed wilde opvangen. Het oordeel van de dokters was hard: Karel mocht niet meer met de auto rijden en verloor zijn vrijheid. Naar vergaderingen komen, werd wel erg moeilijk. Hij deed het toch nog enkele keren met de bus vanuit het noorden van Antwerpen. Toen dat niet meer ging, eiste hij dat ik maandelijks zou passeren met teksten, verslagen en de verhalen van de werking. Het kon soms niet snel genoeg gaan, na twee weken zou hij al bellen: “Het is lang geleden, wanneer kom je langs” vroeg hij dan. De maandelijkse gesprekken werden moeilijker de afgelopen jaren: zijn geheugen liet hem in de steek, zijn wereld werd steeds kleiner. Op het einde was contact niet echt meer mogelijk.

We zullen hem missen. Karel was een warme persoonlijkheid en een militant die wist waarover hij sprak. Hij laat een vrouw, dochter en kleinzoon achter. We zullen de strijd die hij decennia lang voerde verderzetten. Op moeilijke momenten zullen we aan Karel De Mey denken en koppig voortdoen. RIP Karel.

Nota van NAIS - Vrouwen tegen Fascisme/Racisme

De oude strijdmakkers verlaten één voor één die wereld waarin zij zo fel strijd gevoerd hebben tegen het fascistische wangedrocht. Ze zijn moegestreden en mogen nu rusten. Maar hun strijd is niet tevergeefs geweest zolang we hen blijven herinneren.

Wij voegen ons bij Geert Cools en de Blokbusters waar zij zeggen, "We zullen de strijd die hij decennia lang voerde verderzetten. Op moeilijke momenten zullen we aan Karel De Mey denken en koppig voortdoen. RIP Karel."