DAG VAN ROUW : VERKLARING DOOR LEONARD PELTIER

Doorgestuurd door: www.whoisleonardpeltier.info

Vertaald door NAIS- Actie/steungroep Leonard Peltier, Vlaanderen-België: www.denaisgazet.be

Dag van rouw

24 november 2016

Gegroet verwanten,

Hier zijn we weer.

Dit keer is het ‘t jaar 2016.

Het is meer dan 41 jaar geleden dat ik nog als een vrije mens rondgewandeld heb, de zon heb zien opkomen en de aarde onder mijn voeten gevoeld heb.

Ik weet dat er buiten meer dingen veranderd zijn dan dat ik me in de verste verte kan voorstellen.

Maar wat ik wel weet is dat er een zware strijd gaande is over in hoeverre dit land zal verdergaan naar een duurzame manier van leven. Dit is iets wat wij in de jaren zeventig al voor ogen hadden.

Ik volg de gebeurtenissen in Standing Rock met zowel trots als verdriet. Trots omdat onze mensen en hun bondgenoten opstaan en hun levens riskeren voor de volgende generaties, niet omdat ze dat zo graag willen maar omdat ze voelen dat het moet. Zij hebben gelijk dat ze vreedzaam strijd voeren.

Het is het grootste samenkomen van ons volk in de geschiedenis en heeft ons meer dan ooit met elkaar verbonden.

Wij moeten mekaar steunen als we in deze tijden verder willen.

Water IS leven en wij kunnen het niet naar onze kinderen en kleinkinderen doorschuiven om het probleem aan te pakken. De natuurlijke wereld zal er veel erger aan toe zijn dan nu het geval is.

En Moeder Aarde heeft het reeds zo moeilijk.

Ik voel verdriet voor de wateractivisten in Standing Rock omdat de acties van de politie de laatste dagen veel brutaler en gewelddadiger zijn geworden en onze mensen doen lijden.

Eindelijk krijgen ze nu tenminste de aandacht van de nationale media.

Mijn thuis is in Noord Dakota. De mensen van Standing Rock zijn mijn mensen. Sitting Bull ligt daar in Fort Yates in zijn graf.

Mijn thuis op Turtle Mountain ligt maar een paar uur verwijderd van Standing Rock, net ten zuiden van Manitoba, Canada.

Ik heb mijn thuis niet meer teruggezien sinds ik een kleine jongen was, maar ik blijf hopen dat ik er ooit mag terugkeren, voor de tijd die me nog rest.

Het is het land van mijn vader en daar wil ik leven en sterven.

Dit jaar voel ik me vreemd te moede.

De laatste keer dat ik me zo gevoeld heb was 16 jaar geleden toen ik een reële kans op vrijheid had. Het is een ongemakkelijk gevoel. Het is een verwarrend gevoel.

Het is zwaar om de hoop die in mijn hart en in mijn geest kruipt toe te laten in deze koude gebouwen van steen en staal.

Aan een kant geeft hoop een vreugdevol en heerlijk gevoel, maar aan de andere kant kan het voor me wreed en bitter zijn.

Maar vandaag kies ik voor de hoop.

Ik hoop dat jullie allen in een goede gezondheid verkeren en ik dank jullie uit de grond van mijn hart voor alles wat u doet voor mij en voor onze Moeder Aarde.

Blijf aan me denken nu de laatste dagen van 2016 wegslippen.

 Ik stuur mijn genegenheid en respect aan allen die in naam van moeder aarde en onze ongeboren kinderen bijeengekomen zijn. In mijn geest ben ik bij jullie.

Doksha,

In the Spirit of Crazy Horse

Leonard Peltier