Toen Activisme nog “Aktivisme”, Brochures nog “Brosjures” en Flyers nog “Pamfletten” waren!

Herinneringen van een activiste

Activisme in de jaren ’70 en ’80 in Antwerpen

Door Alice Holemans

Zoals alle beschaafde mensen moeten ook wij eens om de 30 à 40 jaar grote kuis doen. Het openen van reeds lang gesloten dozen en kasten is zowat als het openen van de doos van Pandora.

Ook een heleboel herinneringen in de vorm van krantenknipsels , pamfletten, brieven, ‘brosjures’ en magazines kwamen terug aan de oppervlakte.

Wanneer men ons vraagt: “Wat hebben jullie gedaan toen jullie jong waren?” is het antwoord : ”Wij voerden actie!”

Wanneer men ons, nu we op tram 7 zitten vraagt: “ Wat doen jullie nu?” is het antwoord: “Wij voeren actie!”

En geloof het of niet, Wij voerden actie tegen fascisme, racisme, de verloedering van het milieu, machtsmisbruik......

wij voeren nog steeds actie tegen het fascisme, racisme, de verloedering van het milieu, machtsmisbruik......

Wij maakten deel uit van AKON (Aktiekomitee Neefsteeg), IGH (InitiatiefGroep Huurwetgeving), NFRW (Nationaal Front voor het Recht op Wonen (voor iedereen)), OHK (Onafhankelijk Havenarbeiderskomitee), AFF (Anti -Fascistisch Front), Drinkend Hert bij Zonsondergang (Autonoom grafisch kollektief), ANC (Vrijheid voor Nelson Mandela- Tegen de Apartheid),wij sympathiseerden en solidariseerden met linkse parijen en partijtjes, en waren compleet, geheel en al tegen ‘partijpolitiek’ gekant. Oké, noem ons maar anarchisten, we kunnen er tegen! (nu wel, toenertijd wilden wij geen “isme” op ons gekleefd krijgen. Wat dan wel het toppunt van Anarchisme was!)

Wat ons opviel bij het lezen van ondertussen al vergeelde krantenartikels was het feit dat:

1. De Morgen ( bij de opvolging van de Volksgazet) verdomd meer lef had dan nu. Toen waren zij inderdaad de “Krant die durft!”. Zij durfden stelling nemen en jawél, het was toen nog een serieuze ‘linkse Gazet’. Hetzelfde voor HUMO, dat was een tijdschrift met lef!

2. Dat de PVDA (voorheen Amada) ondertussen is uitgegroeid tot een sterke partij van het volk. In tegenstelling tot andere rode parijen die zoveel tijd en energie staken in het onderlinge gekissebis dat het hen uiteindelijk de das heeft omgedaan. Ik herinner me nog dat ik toen, tijdens de ettelijke vergaderingen van ‘linksen’ dikwijls de kritiek heb geleverd dat “vergaderen een middel is om een doel te bereiken, niet het doel, en dat ik het nu aftrap om aan serieuze acties te werken.”

Na 30 jaar ‘anti- partijpolitiek’ heb ik me dan ook lid gemaakt van de PVDA omdat zij het antwoord zijn op de extreme verrechtsing die Europa overspoeld.

3. Dat VMO, Were Di en ander fascistisch gespuis niet weg zijn. Zij dragen andere kleren, hebben andere namen, gebruiken andere methoden. Het fascisme neemt zienderogen toe, haat tegen andersdenkenden wordt openlijk gepredikt. En wat helemaal erg is, is dat zij beschermd worden door onze ultra- rechtse regering!

De strijd is bijlange nog niet gestreden. Wij vrezen dat het, wat ons betreft “activist tot in de kist” zal worden.

In de volgende afleveringen zullen wij met enkele krantenknipsels, brieven en ‘brosjures’ een beeld proberen te geven van wat er toen roerde in Antwerpen en omstreken.

Herinneringen voor de ouwe rakkers, voedsel voor de jongeren!

Alice Holemans