Ira Hayes
Pima Tribe
Geboren 12 januari 1923
Gestorven 24 januari 1955
Door NAIS
Het verhaal van Ira Hayes is ronduit tragisch te noemen.
Ira werd geboren in het Pima reservaat in Sacaton, Arizona.
Hij was de zoon van een arme boerenfamilie.
Jarenlang heeft zijn volk gevochten om te kunnen overleven op het dorre, onvruchtbare reservaatland.
Eéns waren de Pima succesvolle boeren tot de VS regering hun waterrechten afnam te voordele van de kolonisten en hun watertoevoer afsloot.
Het land verdroogde en de gewassen stierven.
Bij het begin van wereldoorlog II riep Amerika alle jonge mannen op om het land te dienen.
Ira liet zich inlijven bij het VS Marine corps om verschillende redenen:
1.Was dit een gelegenheid om het armzalige reservaat te verlaten
2. In dienst zou hij regelmatig te eten krijgen.
3.Hij zou zijn soldij naar zijn familie kunnen sturen omdat zij toch een beetje beter leven zouden hebben.
Bij zijn vertrek gaf zijn chief hem de opdracht om een “honorable Warrior” te zijn en zijn volk eer aan te doen.
Ira heeft die opdracht steeds goed uitgevoerd.
Hij was een toegewijde soldaat en geliefd door zijn medesoldaten.
Op 23 februari 1945 gebeurde er iets dat Ira voor altijd in de Amerikaanse geschiedenisboeken zou plaatsen en wat zijn leven totaal overhoop zou gooien.
Op het eiland Iwo Jima kreeg een groep soldaten de opdracht om op de heuvel de vlag te planten als teken van “overwinning”.
Een fotograaf was ter plaatse om deze heroïsche daad vast te leggen.
Het Amerikaanse volk was immers beginnen morren over de hoge kosten die de het oorlogvoeren met zich meebracht.
Dergelijke foto zou het patriottistische gevoel terug kunnen aanwakkeren.
Helaas liep het niet zo.
De groep die de vlag onder een vuur van kogels naar de heuveltop gesleurd had werd ter plaatse afgeknald.
De fotograaf had geen foto.
Dus moest en zou het opnieuw moeten.
Een tweede groep, waaronder Ira Hayes werd de heuvel opgestuurd
Zij moesten de klus klaren en de fotograaf moest op het juiste moment afdrukken.
En dat deed hij op het moment dat de vlag dreigde te kantelen en Ira zijn hand uitstrekte om te voorkomen dat de paal omviel.
Bingo!
De foto, die de wereld rondging onder de ronkende titel “Flag Raised at Iwo Jima” toonde niet alleen de “helden”, maar een van hen was dan nog eens een Idiaan, succes verzekerd!
Men vertelde er niet direct bij dat van de zes die op de foto staan er maar drie het hebben overleefd.
Men vertelde er ook niet direct bij dat van een compagnie van 250 man er slechts 27 overleefden om het te kunnen naverstellen.
Foto De beroemde foto die Ira’s leven helemaal overhoop gooide!
Ira Hayes was zeer verbaasd toen hij plots door president Truman teruggeroepen werd naar de VS.
Ira moest het boegbeeld worden van de “7th Bond Tour”, om fondsen te verzamelen om de oorlogskosten te dekken.
Ira begreep niet waarom hij uitgeroepen werd als “Amerikaanse held”
hij voelde zichzelf geen held. Heel dikwijls verkondigde hij dat de “echte helden zijn dode kameraden waren.”
Waar hij even dacht dat de “Tour” een van de gemakkelijkste uit te voeren taak zou zijn, werd het de ergste beproeving van zijn soldatenleven.
Hij had het verschrikkelijk moeilijk met de bewieroking, het gevlei en de bewondering die hem te beurt vielen overal waar hij “tentoongesteld” werd.
Steeds opnieuw verklaarde hij dat hij géén held was maar dat de honderden die het leven lieten bij de slag om Iwo Jima, die eer verdienden.
Tegen de tijd dat zijn legerdienst erop zat was Ira zwaar verslaafd aan alcohol.
De “Bond Tour” bleek een zwaardere strijd te zijn dan elke strijd die hij gevochten had in Iwo Jima.
Voor hem was het alsof Amerika zijn helden maar op een manier eerde: “giet ze vol met drank.!”
Ira keerde terug naar het reservaat om te ontsnappen aan de ongevraagde en overweldigende attenties die over hem uitgestrooid werden, maar het publiek bleef hem brieven schrijven. Sommigen kwamen met hun auto’s afgezakt naar het reservaat en trokken ongevraagd foto’s van “dien Indiaan van de vlag.”
Ira’s enige vlucht uit het “heldendom” was de vergetelheid die hij in de drank zocht.
Steeds opnieuw verklaarde hij: “Ik ben ziek, ik zit er helemaal door als ik aan al mijn dode kameraden denk. Zij waren betere mannen dan ik, maar zij keren nooit meer terug.”
Toen hij na één van de vele ceremonies uitbundig werd geprezen door President Eisenhouwer vroeg een reporter aan Ira: “ Hoe vind u al die feesten ter ere van u?” antwoordde Ira eenvoudig:”Ik vind het niets!”
In de daaropvolgende jaren werd Ira een eenzame dronkaard.
Meermaals werd hij in de gevangenis opgesloten vanwege dronkenschap.
Hij is nooit getrouwd.
Hij werd verteerd door het wanhopige lot van zijn volk.
Hij had gedineerd, gesoupeerd en gedronken aan de tafels van rijken en beroemdheden, hij kreeg een plaats in de Amerikaanse geschiedenis maar uiteindelijk was hij nog steeds een indiaan in een dor, onvruchtbaar reservaat.
Nog steeds kregen ze hun water niet terug, nog steeds verdorden de gewassen en nog steeds was er geen hoop op een beter leven voor zijn volk.
In 1954 werd Ira nog eens uit zijn reservaat gehaald.
Hij moest de plechtigheid voor de oprichting van het Iwo Jima Memorial Monument bijwonen.
10 weken nà deze plechtigheid was Ira dood.
Hij werd slechts 33 jaar oud.
Na een nachtje stevig drinken viel Ira in een irrigatie greppel, waar hij eenzaam en vergeten door een land, dat hem “held” genoemd had omkwam door de kou.
De greppel waarin hij stierf was de enige watertoevoer dat zijn volk gekregen had van een regering die hij zo dapper gediend had.
Ach, Ira Hayes was “just another pawn in the US bloody game”